അയാളും ഞാനും

എനിക്ക് ഞാനായിട്ടിരിക്കാൻ കഴിയണം നിന്റടുക്കൽ. നിനക്ക് എന്റടുക്കൽ നീയായിട്ടിരിക്കാനും. Of  course, നമ്മൾ മനുഷ്യരാണ്, ഇഷ്ടങ്ങളും, ഇഷ്ടക്കേടുകളും, അഭിപ്രായഭിന്നതകളും, ദീർഘമായവാഗ്‌വാദങ്ങളും, ദേഷ്യപ്പെടലുകളും (ദേഷ്യത്തിൽ നമ്മൾ രണ്ടും പിന്നിലല്ലല്ലോ), പിണക്കങ്ങളും ഒക്കെ ഉണ്ടാകാം. (അത് ഉണ്ടാകണമല്ലോ. കാരണം നമ്മൾ ഒന്നും മൂടി വയ്ക്കുന്നില്ലല്ലോ). പക്ഷെ നമുക്ക് ഉള്ളിൽ ഒരു ബോധ്യമുണ്ടാകണം. സ്നേഹിക്കാനും, പിണങ്ങാനും നമുക്ക് നമ്മൾ മാത്രേ ഉള്ളൂന്ന്. 

ഒരിക്കൽ ഇണ നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു കുരുവിയെ നോക്കി നീ പറഞ്ഞില്ലേ, നഷ്ടപ്പെടുമ്പോഴേ അതിന്റെ വേദന മനസ്സിലാകൂ, നഷ്ടപ്പെടുന്നവനേ അതിന്റെ വേദന അറിയൂ എന്ന്. അതെ. പിണങ്ങിയിരിക്കുന്ന ചെറുനേരങ്ങളിൽ ഈ ബോധ്യം നമ്മളെ വീണ്ടും തീവ്രമായി സ്നേഹിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കണം. എന്നിട്ട് നമ്മൾ സ്നേഹിക്കണം, ജാള്യത ഏതുമില്ലാതെ. 

ദാമ്പത്യബന്ധത്തിൽ ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാർ സുഹൃത്താക്കളായിരിക്കണം. എങ്കിലേ അത് longlast ചെയ്യൂ എന്ന് പറയാറുണ്ട്. നമുക്കും സുഹൃത്തക്കൾ ആയിരിക്കണം. എങ്കിലും ചിലനേരങ്ങളിൽനമുക്ക് കുട്ടികളാകണം, ചിലപ്പോൾ ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാർ, ചിലപ്പോൾ അച്ഛനമ്മമാർ, ചിലപ്പോൾസഹോദരങ്ങൾ... വൈവിധ്യങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമ്പോഴല്ലേ അതിന് beauty വരിക. തെങ്കാശിപ്പട്ടണം സിനിമയിലെ കണ്ണപ്പനേം ദാസപ്പനേം പോലെ, സ്നേഹത്തിന് ഒടുക്കത്തെ beauty ആണ് കേട്ടാ. 

മരിച്ചാലും ഇണപിരിയാതെ ഒന്നിച്ചുപോകാം എന്നുള്ള stupidity ഒന്നും നമുക്ക് രണ്ടുപേർക്കും ഇല്ലല്ലോ. so, ജീവിക്കുന്ന ആ moments നമുക്ക് ഏറ്റവും ഭംഗിയുള്ളതാക്കാം. നീയില്ലാതെ എനിക്കും ഞാനില്ലാതെ നിനക്കും ജീവിക്കാൻ കഴിയില്ല എന്നുള്ള പൈങ്കിളി line നമുക്ക് വേണ്ട. നമ്മുടെ സ്വതസിദ്ധമായ ഗൗരവ ഭാവത്തിന് അത് ചേരില്ല. പകരം നമുക്ക് നമ്മൾ കൂടിയേ തീരൂ എന്ന തീരുമാനത്തിൽ മുന്നോട്ട് പോകണം.

നടക്കില്ല എങ്കിലും കുഞ്ഞുങ്ങളെ പോലെ നിഷ്കളങ്കമായി കൊഞ്ചാമല്ലോ. നമുക്ക് മുത്തശ്ശനുംമുത്തശ്ശിയും ആകണ്ട കേട്ടോ. തലമുടി നരയ്ക്കുന്നതും, തൊലിപ്പുറത്തു ചുളിവുകൾ വീഴുന്നതിനെപ്പറ്റിയും ചിന്തിയ്ക്കുന്നത് പോലും എനിക്ക് പേടിയാന്ന് നിനക്കറിയാല്ലോ. 

സ്നേഹമെന്ന മന്ത്രം

 ഇന്ന് ഞാൻ പറയാൻ പോകുന്നത് സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ചാണ്. സ്നേഹം ഒരു അത്ഭുതമാണ്. ഏതൊരു കരിമ്പാറയെയും പൊട്ടിച്ചു, അതിനുള്ളിലെ തെളിനീര് കാട്ടിത്തരുന്ന മഹാത്ഭുതം. സ്നേഹം അതിമനോഹരമായ ഒരു കാര്യമാണ്. 

ഒരിക്കൽ അവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞു, ഞാൻ ജീവിതത്തിൽ അഭിനയിക്കുകയാണ്. എനിക്ക് കുട്ടികളെ ഇഷ്ടമില്ല. പക്ഷെ ആ ഇഷ്ടക്കേട് പുറത്തുകാട്ടാതെ ഞാൻ അവരോട്  മനോഹരമായി ഇടപെടുന്നു എന്ന്. 

ഞാൻ ചോദിച്ചു, നിനക്ക് കുട്ടികളെ ഇഷ്ടമില്ലാത്തതിന് എന്താ കാരണം.

"എനിക്ക് അവരെ കൊഞ്ചിക്കാൻ അറിയില്ല. അങ്ങനെ കൊഞ്ചിക്കുന്നതും എനിക്ക് ഇഷ്ടമല്ല". 

അപ്പോൾ അതാണ് കാര്യം, അറിയില്ല, അല്ലാതെ അഭിനയിക്കുക അല്ല. അത്‌കൊണ്ട് ആ കുറ്റബോധം വേണ്ട.

അപ്പോഴാണ് ഞാൻ അക്കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചത്. അവൻറെ അടുക്കൽ കുട്ടികൾ വളരെ happy ആണ്. അവർ അവനിൽ സുരക്ഷിതരാണെന്നതുപോലെ അവനോട്  സംസാരിക്കുന്നു, ഇടപെടുന്നു.

അവന്  മഹത്തായ ഒരു കഴിവുണ്ട്. ചിരി. ആ ചിരി ചുറ്റും നിൽക്കുന്നവർക്ക് ഒരു positive vibe നൽകാറുണ്ട്. 

ആ ചിരി ഉത്ഭവിക്കുന്നത് അവൻ അവനിൽ അർപ്പിക്കുന്ന വിശ്വാസം കൊണ്ടാണ്. അവനെ അവൻ അഗാധമായി സ്നേഹിക്കുന്നത് കൊണ്ടാണ്. അതാണ് അവന്റെ ആകർഷണീയത. അതാണ് മറ്റുള്ളവരെ അവനിലേക്ക് അടുപ്പിക്കുന്ന മന്ത്രവും. 

അതാണ് ഞാൻ പറഞ്ഞത്, സ്നേഹത്തിന് വല്ലാത്തൊരു മാന്ത്രികത ഉണ്ട്. ചിലർ പറയാറുണ്ട്; എന്തിനേറെ ഞാൻ തന്നെ അങ്ങനെ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു, സ്നേഹം നമുക്ക് കഷ്ടതകൾ തരുന്നു എന്ന്. പിന്നീട് മനസ്സിലായി സ്നേഹമല്ല, നമ്മുടെ ചിന്തകളാണ് നമുക്ക് കഷ്ടതകൾ തരുന്നത് എന്ന്. 

നിങ്ങൾ നിങ്ങളെത്തന്നെ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങൂ. അത്ഭുതങ്ങൾ കാണാം. 

ഒരു പഴിചാരൽ 

ഒരാൾ എങ്ങനെയായിരിക്കണമെന്നുള്ളത് - അത് അയാളുടെ മാത്രം ഉത്തരവാദിത്തമല്ല, അയാൾക്ക് ചുറ്റും നിൽക്കുന്നവരുടേതുകൂടെയാണ്.

അതെന്താ അങ്ങനെ?

ഇന്ന് ഒരു വീഡിയോയിൽ ഒരു പെൺകുട്ടി ഇപ്രകാരം പറയുന്നത് കേൾക്കാൻ ഇടയായി.

"എന്റെ മാതാപിതാക്കൾ എന്നെ ഒരു ആൺകുട്ടിയായാണ് വളർത്തുന്നത്''.
അതായത് വളരെ bold ആയി വളർത്തുന്നു എന്നാ ഉദ്ദേശിച്ചത്.

ആന്നേരം മുതൽ ഞാൻ ആലോചിക്കുകയാണ്,

"അതെന്താ അങ്ങനെ?"

"എന്നെ ഒരു ആൺകുട്ടിയായാണ് വളർത്തുന്നത്''.

There comes the matter of identity crisis and inequality

കൃഷ്ണനെന്ന പ്രണയവും പ്രപഞ്ചസത്യവും

രാധ: ഇതെന്തൊരു അവസ്ഥയാണ്. സന്തോഷമാണോ വ്യഥയാണോ -  ഒന്നുമേ തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കുന്നില്ലല്ലോ കണ്ണാ. നീ എപ്പോഴും എന്നിൽ തന്നെ ഉണ്ടെങ്കിലും, നിന്നെ കണ്ടും കേട്ടും മതിയായില്ല എന്ന് എപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സ് പരിഭവിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.

നിന്റെ പുല്ലാംകുഴലിലൂടെ നീ എന്നെ ആവാഹിച്ചെടുക്കുകയാണല്ലോ. നിന്നിൽ ഞാൻ അലിഞ്ഞലിഞ്ഞ് ഇല്ലാണ്ടാകുകയാണല്ലോ കണ്ണാ. അല്ലെങ്കിലും നമ്മൾ ഒന്നുതന്നെയാണല്ലോ, അല്ലേ? ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലെ ഓരോ സ്നേഹതാളത്തിലും രാധാകൃഷ്ണന്മാർ അല്ലാതെന്താണ്?

ഈരേഴുലകങ്ങളും നിന്നെ കാംഷിക്കുന്നെങ്കിലും, നീ എന്റേത് മാത്രമാണ് എന്ന് ഞാൻ ഒരു സ്വാർത്ഥമതിയെപ്പോലെ എന്തുകൊണ്ടാണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്? അപ്പോഴൊക്കെയും ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയിൽ നീ എന്റെ പരിഭവങ്ങൾ അലിയിച്ചുകളയുന്നു.

എനിക്ക് ചുറ്റും ഒരു നദിയായി നീ ഒഴുകുകയാണോ, കണ്ണാ? വെയിലായും മഴയായും, മഞ്ഞായും കാറ്റായും, സർവ്വചരാചരങ്ങളായും ഓരോ നിമിഷവും നീ എന്നിലൂടെ കടന്നുപൊയ്ക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. എന്റെ കാഴ്ചയിലും കേൾവിയിലും നീ തന്നെയാണ് കൃഷ്ണാ.

എന്നിട്ടുമെന്തേ ഞാൻ വീണ്ടും പരിഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്, നിന്നെ കണ്ടും കേട്ടും പിന്നെയും പിന്നെയും മതിയായില്ല എന്ന്?

ഒരു സ്വാർത്ഥമതിയായി ഞാൻ വീണ്ടും എന്തേ പുലമ്പിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്, നീ എന്റേത്,  എന്റേത് മാത്രമാണെന്ന്?

എന്നിൽ എന്താണ് സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് കൃഷ്ണാ ?

ഒരു കള്ളചിരിയോടെ രാധയെ തന്റെ കൈക്കുള്ളിൽ ഒതുക്കി കൃഷ്ണൻ വെളിപ്പെടുത്തി: പ്രിയ രാധേ, നിന്നിൽ പ്രണയമാണ് സംഭവിക്കുന്നത്. പ്രണയമെന്ന പ്രപഞ്ചസത്യം. 

സമത്വവും സ്വാതന്ത്ര്യവും

       - എന്റെ  കാഴ്ച്ചപ്പാട് 

സ്ത്രീയെ സ്ത്രീയായിട്ടും, പുരുഷനെ പുരുഷനായിട്ടും, ഭിന്നലിംഗക്കാരെ ഭിന്നലിംഗക്കാരായും മാത്രം കാണുന്നിടത്ത് ഒരിക്കലും സമത്വം ഉണ്ടാകുമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല.

എല്ലാവരും മനുഷ്യരാണെന്നും, ഓരോ വ്യക്തിയും വ്യത്യസ്തനാണെന്നും അറിയുന്നിടത്തും, ആ വ്യത്യസ്തതയെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നിടത്തും  മാത്രമേ സമത്വം ഉണ്ടാകൂ എന്നാണ് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നത്.

സ്വാതന്ത്ര്യം ആരും ആർക്കും നൽകപ്പെടേണ്ട ഒന്നല്ല. അത് നമ്മളിൽ അന്തർലീനമായ ഒന്നാണ്. അതിനെ അറിയുകയും ആഘോഷിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുമ്പോഴാണ് സമത്വം എന്താണെന്ന് നമുക്ക് അറിയാൻ കഴിയുക 

കൃഷ്ണനും രാധയും 

പുല്ലാംകുഴൽ നാദത്തിൽ മതിമറന്നു കൃഷ്ണന്റെ മടിയിൽ ശയിക്കുകയായിരുന്നു രാധ.

കൃഷ്ണൻ: പ്രിയ രാധേ, നീ കുറച്ചുകൂടി യവ്വന തീക്ഷ്ണയാകണം.

രാധ: കണ്ണാ, അതിനെന്റെ ബാല്യം പോലും ഇനിയും പൂർണത നേടിയിട്ടില്ലല്ലോ. ബാല്യത്തിന്റെ ആവരണത്തിനുള്ളിൽനിന്നും  പുറത്തു വരാൻ എന്നെ നീ  സഹായിച്ചാൽ, പൂർണ്ണതയോടെ ഞാൻ എന്റെ പൂർണ്ണമായ പ്രേമം നിനക്ക് നൽകാം.


(കണ്ണാ, അപൂർണ്ണമായതെന്തോ അവളിൽ ഇപ്പോഴും നിലനിക്കുന്നുണ്ട്)